Begin mei groeit en bloeit alles zo snel, dan kun je toch eigenlijk niet binnen zitten. Ik geniet van een vakantieweekje dichtbij thuis, en ook daar bloeit en bruist het.
Bronst
In de Bennekomse Meent zijn de vlindertellingen weer van start. De meeste vlinders waaien hier weg in het vroege voorjaar, maar er waren toch een paar. Ook trof ik zoals wel vaker een groepje reeën aan, een stuk of 10 waarvan twee bokken. Tot mijn verbazing zochten de bokken elkaar op en zetten hun geweien tegen elkaar, ze gingen echt bokken. Na een paar stoten begon de ene heel langzaam achteruit te lopen met afgewende kop. De ander bleef fier staan. Na zo een paar meters te hebben afgelegd, draaide hij zich om en rende weg. Met niet al te veel oog voor zijn omgeving, want hij naderde mij tot zo’n 30 meter afstand! Een hese blaf ondersteunde zijn bronstige stemming.
Raadselachtige veren
Nog een raadsel op de Bennekomse Meent. Wat rondslingerende veren. Plukresten vind ik hier wel vaker, Maar dit zijn mooie licht en donkerbruin gebandeerde veren, bijzonder zacht. Deze zijn van een uil, waarschijnlijk kerkuil. Het is geen complete plukrest, zo’n 15 handpennen en wat kleinere veertjes, geen bloedsporen. Teveel voor de rui, te weinig voor een plukrest? Maar waarom verliest een kerkuil zo in het open land een groot deel van de veren van een vleugel? Ving hij een prooi en is hij toen overrompeld door een vos? Het is mij een raadsel. Het levert mij wel een mooi pakketje veren op, met ook een voorste slagpen uit de vleugel. Die heeft langs de voorrand een soort kammetje die ervoor zorgt dat de uil extra geruisloos kan vliegen. Prachtig om te zien
Cadeau uit de lucht
De Grebbeberg bezochten we deze keer om wat meer over de slag van de Grebbeberg te weten te komen. Maar een langskomende vogel negeren we niet. Precies op het moment dat we op het uitkijkpunt bovenop de berg staan, komt een stipje langszweven. Roofvogel, hoog boven ons, met iets samengetrokken vleugels. Op die manier slecht te herkennen, vaak verdwijnt zo’n stip dan ongedetermineerd. Maar deze zette opeens een flinke daling in, cirkelend voor ons. Knikje in de vleugel, hoekige staart: dit is een zwarte wouw. Hij daalt nog verder en we zien zijn donkere uiterlijk, met iets lichtere kop en lichtere vlek op de vleugels, en de staart in heel lichte V. Hij vliegt nu laag over de nevengeul gaat even zitten op de oever. Zo mooi zie je niet vaak een zwarte wouw.
Een kwartier later, vliegt er ook nog eens een slechtvalk langs. Die heeft vorig jaar bij Wageningen gebroed, maar ik heb hem dat jaar niet gezien. Nu dus wel, en een paar dagen later zelfs boven het voetbalveld.
Opwarmertjes
Nog een ander dagje natuur, de Doorwerthse heide, natuurlijk hoopt Jan-Freerk hier weer reptielen te vinden. Drie stappen binnen het hek, en daar schiet een hazelworm weg. Al vrij snel daarna twee soorten hagedissen en nog eens een hazelworm. Die kruipt weg in het mos, we zien alleen zijn staart. Iets daarnaast verschijnt even later een kop…Maar die kop en staart waren niet met elkaar te verbinden, dit was een tweede hazelworm ernaast. Zacht weer, maar nog maar een waterig zonnetje, dat is het ideale reptielenweer. Als er in het hele gebied zoveel hazelwormen en hagedissen zitten, kunnen het er vele honderden zijn. We zien er later nog meer, maar niet zo snel achter elkaar als in het begin. Als de zon langer schijnt, zijn de hagedissen genoeg opgewarmd en verstoppen zich weer meer. Het blijft opvallend dat je niet op alle geschikt ogende plekken hagedissen ziet. Hoeveel leefgebied heeft één hagedis nodig, en wat is nou een goed gebied? Op de weblog van Jan-Freerk kun je nog een hagedissenprijsvraag doen…
kloenstebuiten 