Doe je een stap In ongemaaid natuurgrasland, dan springen de sprinkhanen voor je uit. Zittend zijn ze perfect gecamoufleerd, maar als ze hun lange springpoten inzetten vallen ze op. Dat doen ze soms om snel ergens anders te komen, maar vooral om een vijand te ontvluchten net voor die wil toeslaan. Sprinkhanen hebben ook vleugels, maar het is sterk soortafhankelijk hoe groot ze zijn en of die de sprong helpen verlengen.
In graslanden zitten vooral de kleine veldsprinkhanen, maar in ruigtes, struweel tot in de bomen zitten ook de grotere sabelsprinkhanen. Ver hoef je er niet voor te gaan, ze zitten ook in tuinen met wat meer groen. Zo zie ik ze tijdens het eten rond mijn terras.
De sprinkhanen beginnen ieder jaar klein, vanuit eitjes die een jaar eerder zijn gelegd. In het voorjaar kom je die hele kleine sprinkhaantjes soms tegen als je in de tuin werkt. Na een aantal vervellingen zijn ze op volwassen formaat. De vrouwtjes dragen dan een sabel, soms net zo lang als de rest van het lichaam. Het is geen verdedigingswapen, maar een legboor om de eitjes veilig in de grond te leggen, voor volgend jaar.
En zo zijn veel organen net even anders als bij ons mensen. Sprinkhanen horen met hun poten, daar zit hun gehoororgaan. En er valt wat te horen, ze maken geluid om hun territorium kenbaar te maken. Dat doen ze niet met hun stem of mond, maar door de vleugels langs hun poten te trillen. Daar zit een rij doorntjes op die aangestreken worden. De geluiden zijn soortspecifiek, maar voor mensen meest onbeduidende krasjes en tikjes. Maar de grote groene sabelsprinkhaan kan in de nazomer ’s avonds een harde ratel laten horen. Dat geluid hoort bij warme terrassen en kampvuur, het kan tot diep in de nacht doorgaan. In mijn tuin heb ik de wat kleinere struiksprinkhaan. Die maakt een ultrasoon hoog geluid dat voor ons meestal niet hoorbaar is. Ideale tuinsprinkhaan, dan kan ik rustig inslapen.
Geplaatst in de Gelderlander 2 augustus 2023
kloenstebuiten 